Wat je doet, doet ertoe

Als ik in de ogen van mijn kleindochter kijk, lijken ze net spiegeltjes en kijk ik tegelijk ook naar mezelf.

Ze ontdekt mij echt met haar handjes, haar ogen en haar hele lijfje. En ik ontdek haar.
Niets in haar vergelijkt mij met de vorige keer dat we elkaar zagen. Ze ziet me elke keer weer helemaal als nieuw. Haar blik is puur, open en aanwezig. Dat maakt haar zo ontwapenend en hartveroverend.

Als volwassene heb je een referentiekader opgebouwd.

Een kader waardoor jij naar de werkelijkheid kijkt. Door schade en schande wijs geworden zeggen we dan. Je referentiekader geeft je iets van houvast. Geeft je een idee van wat ‘normaal’ is. En binnen die normaliteit, tegenwoordig ‘bubbel’ genoemd, is het grootste gevaar dat je als het ware in slaap sukkelt. Dat je niet meer écht aanwezig bent, maar op je vanzelfsprekendheid vaart.

Het afgelopen jaar heb je misschien met grote ogen naar de werkelijkheid gekeken. Het referentiekader dat je had is veranderd. De wereld is door elkaar geschud. De vraag is of de wereld ook wakker is geworden. Ben jij wakker geworden?

Wat je doet, doet ertoe.

Dit geldt voor elk individu, maar natuurlijk ook voor een gemeenschap, voor een land.
Laatst las ik in de krant dat de hoeveelheid aangespoeld afval op de stranden is afgenomen. Dat is goed nieuws, maar het is nog lang niet goed genoeg. Is het normaal om troep achter te laten in de zee?

Je bent als mens verbonden met alles: Verbonden met de indianen, de afrikanen, de dieren, de bergen, de bomen, de planten en de zeeën. Als je dit écht tot je door laat dringen dan past bescheidenheid je als je jas.

Het maakt niet uit waar je iets in de oceaan gooit, het beïnvloedt de hele oceaan en al het leven

Het is tijd om wakker te worden en bewust te zijn. Kijk naar jezelf, de ander en het leven steeds met de blik als van een baby: puur, open en aanwezig. Dan kun je in verbinding zijn en creëer je nieuwe vergezichten. Dat is pas echt ónt-dekken, in de zin van niet langer bedekt.

Lees ook eens dit blog.