Midden in het lawaai de stilte vinden
In Hanoi (stad in Vietnam) hoor je overal lawaai.
Het verkeer rijdt kris kras door elkaar heen en er wordt veel getoeterd. Niet uit irritatie omdat je niet snel genoeg optrekt, zoals we in Nederland wel kennen. Nee, toeteren om je te waarschuwen: hier ben ik. Iedereen let op elkaar en zorgt dat ‘ie zichtbaar is voor de ander. Ik was daar met mijn Vietnamese zenleraar Cuong Lu. Hij leerde ons de stilte te vinden in de drukte van de stad.
Je hoofd is soms net een stad, met alle gepaard gaande drukte.
In je hoofd maak je onderscheid in wat je wel en niet leuk vindt. Je oordeelt over mooi en lelijk en ga zo maar door. Dat geeft veel lawaai, onrust en stress.
De uitdaging is juist om middenin de drukte en het lawaai, de stilte te vinden. Om het oordelen, het voortdurende (innerlijke) commentaar en onderscheid maken te stoppen. Om zo jezelf te ontdekken: dit ben ik. Zo kun je ook de ander ontdekken.
De stilte is altijd aanwezig.
Adem in en weet dat je inademt.
Adem uit en weet dat je uitademt.
In de stilte kun je verbinding ervaren
Wanneer ik mij helemaal in verbinding voel kan dat mij ontroeren. Daarvoor hoeft er niemand op zijn tenen te lopen omdat het stil moet zijn. Echter, ik laat me dan niet afleiden van mijn eigen adem, van mijn eigen rust en stilte.
Verbinding ervaren gaat over de verbinding in en met jezelf, met alles wat en wie je bent geweest, in de generaties vóór jou en wie je nog zult zijn, in de kinderen en kleinkinderen die ná je komen. Zoals ook jouw ouders (en hun ouders etc.) in jou voortleven en jij deel van je ouders bent. Je staat als individu niet los van anderen om je heen. Je bent ondeelbaar één geheel. Dat is voor mij ont-dekken, als een oneindig avontuur.
De wijze is niet stil omdat stilte goed zou zijn, maar omdat zijn rust door de tienduizend dingen niet verstoord kan worden. (Uitspraak van de Chinese taoïst Zhuangzi)
Lees ook eens dit schrijfsel