Heb jij een vriendenbank?

Hoe mooi zou het zijn, een vriendenbank te hebben.

Er is veel alléénheid in de wereld.
Mensen die zich alleen en afgesloten voelen, zonder verbinding met wie of wat dan ook.

Je alleen voelen kan heel verdrietig zijn of je boos maken. Je denkt dan ‘ik ben anders dan anderen’ en voelt je onbegrepen. We kennen het allemaal, diep in onszelf en in meer of mindere mate: Het gevoel niet gehoord of gezien te zijn in wat we nodig hadden op enig moment in ons leven. En die pijn, dat alleen gevoel, zit heel diep. Kleurt en stuurt je werkelijkheid, je zicht op je leven.

Hoe hoopvol is het dan, wanneer lagere scholen een bankje plaatsen, zoals op de foto te zien.

Een ‘vriendenbank’, waar je als kind gaat zitten als je je eenzaam of alleen voelt.

De andere kinderen zien dat en nodigen je dan uit om mee te spelen. En de volgende keer, wanneer een ander kind op het bankje zit, nodig je als kind de ander ook weer uit. Omdat het heel natuurlijk zo werkt. Het is fijn om een ​​ander te helpen zich goed te voelen.

Wat kunnen wij als volwassenen hier veel van leren!

Omkijken naar elkaar, juist als we het moeilijk hebben.
En de durf hebben jezelf te laten zien.

Hoe mooi zou het zijn, thuis een vriendenbank te hebben. Nodig mensen uit en maak van jouw bank een heuse vriendenbank. Waar je kwetsbaar mag zijn en helemaal jezelf.

Een wijs verhaal van Poeh:

Poeh en Knorretje bedachten dat ze al een paar dagen niets van Iejoor hebben gehoord, dus zetten ze hun hoeden en jassen op en draafden door het Honderd Bunderbos naar Iejoors huis.
In het huis was Iejoor. “Hallo Iejoor,” zei Poeh. “Hallo Poeh. Hallo Knorretje,” zei Iejoor met een somber klinkende stem. “We dachten dat we even bij je zouden kijken,’ zei Knorretje, “omdat we niets van je hadden gehoord, en daarom wilden we weten of je in orde was.”

Iejoor was even stil. “Ben ik oké?” vroeg hij uiteindelijk. “Nou, ik weet het niet, om eerlijk te zijn.
Is iemand van ons echt in orde? Dat is wat ik mezelf afvraag.
Alles wat ik je kan vertellen, Poeh en Knorretje, is dat ik me op dit moment echt nogal verdrietig voel, en alleen, en helemaal niet leuk om in de buurt te hebben. Daarom heb ik je niet lastig gevallen. Omdat je je tijd niet zou verspillen met iemand die verdrietig is, en alleen, en helemaal niet leuk om in de buurt te hebben”

Poeh keek naar Knorretje en Knorretje keek naar Poeh, en ze gingen allebei zitten, aan weerszijden van Iejoor in zijn stokkenhuis. Iejoor keek hen verbaasd aan. “Wat doe je?” “We zitten hier met je,” zei Poeh, “omdat we je vrienden zijn. En echte vrienden maakt het niet uit of iemand zich verdrietig voelt, of alleen, of helemaal niet leuk om in de buurt te zijn.
Echte vrienden zijn er toch voor jou. En hier zijn we dan.”

“O,” zei Iejoor. “Oh.” En ze zaten daar met z’n drieën in stilte, en terwijl Poeh en Knorretje helemaal niets zeiden; op de een of andere manier, bijna onmerkbaar, begon Iejoor zich een heel klein beetje beter te voelen. Omdat Poeh en Knorretje daar waren. Niet meer; niet minder.
AA Milne.

Misschien spreekt dit blog jou ook aan: Carlosmomentjes en vrijheid.