Touwtrekken: wat is wáár?

Voor touwtrekken zijn er minstens twee nodig

Van huis uit heb ik niet geleerd om ruzie te maken. ‘Geen geruzie in huis en als je wil stoeien ga je maar naar buiten’. Als ik daar nu op terugkijk dan kan ik denken, gemiste kans! Ik ben nog steeds geen fan van ruzie. Jij wel?

Meestal is het zo dat we elkaar in een ruzie eens flink ‘de waarheid’ zeggen. En, alsof je beiden het uiteinde van een touw vast hebt, zal de één de ander gaan tegenspreken (of schreeuwen): ‘Jij ook altijd!’ of ‘jij nooit…’enz. Dan volgt getouwtrek tussen de waarheid van de één tegenover die van de ander. Of misschien hou jij het touw heel slapjes vast en wordt je omver getrokken met jouw waarheid stilletjes in je hand.

Het kan best eens opluchting geven om lekker boos te kunnen zijn. Je frustratie naar buiten brengen zorgt er voor dat het niet vast gaat zitten in je lijf. Bovendien maak je zichtbaar aan de ander waar je last van hebt, wat je moeite is. En daarmee laat je dus in feite jezelf zien. Je laat jouw waarheid en jouw pijn zien.

Dit gebeurt echter vaak door te wijzen naar de ander. Jij lijdt -zeg je- door wat de ander doet of nalaat. Hij of zij doet jou pijn! Als hij of zij dít niet had gedaan, enz….

Au! En dát nu, dát doet pijn bij de ander. Tenminste….als die het persoonlijk opvat.
Er volgt getouwtrek over de ‘waarheid’. En je voelt je beiden niet gezien en gehoord door de ander. Het voelt alsof er iets doodgaat in je. Je voelt geen verbinding meer.

Zolang je vasthoudt aan jouw waarheid als dé waarheid is er pijn en lijden aanwezig in jullie relatie. Of het nu gaat om een werkrelatie, liefdesrelatie of wat dan ook. Er ontbreekt een natuurlijke zachte stroom.

Vrijheid

Als ik voor de spiegel sta kan ik mezelf aan één kant zien. Soms, als ik het een beetje slim doe met twee spiegels zie ik mezelf van twee kanten. Maar mezelf in het geheel zien, van top tot teen en van alle kanten tegelijk, dat is me nooit gelukt.

Wij hebben als mens niet het vermogen om alles tegelijk te zien. En ook al denken we het zéker te weten, zéker zo te voelen en we hebben het toch écht zelf met eigen ogen gezien, dan nóg kennen wij de (totale) waarheid niet.

Vrijheid is het vermogen je eigen waarheid los te durven laten.  Al is het nog zó waar, voor jou. Op het moment dat je het touw krijgt toegeworpen (jij ‘de schuld’ krijgt) om de strijd aan te gaan, kun je ervoor kiezen dit touw niet op te pakken. De waarheid van de ander is voor hem/haar nét zo waar zijn als die van jou voor jou.

Je kijkt en luistert naar de ander en je ziet en hoort het lijden hierin. Op het moment dat je dit écht ziet en hoort, merk je van binnen dat er iets open gaat in plaats van sluit. Van daaruit kun je er helemaal voor de ander zijn. Dit vraagt echt concentratie!

Wanneer je pijn kunt delen met iemand die naar je luistert, merk je dat de pijn verandert. Misschien zelfs oplost. Je maakt de ander deelgenoot en ineens ben je niet meer alleen met je pijn! Wat een ruimte geeft dat. Voor allebei. Je maakt zichtbaar wie je bent. Je bent vrij.

Oefenen

Het hele leven is één grote oefening! 
Het mooie van oefenen is dat je na een ‘fout’ steeds weer opnieuw kunt beginnen, of verder gaan.
Oefen jezelf in luisteren naar de ander, zonder alles op jezelf te betrekken.
Oefen in voor jezelf mogen opkomen. Laat maar zien wie je bent!
Misschien lukt het je zónder de neiging tot touwtrekken. En heus, een keer boos worden is niet fout.
Vergeef jezelf voor wat (nog) niet lukt. 

Vond je dit artikel interessant? Lees dan ook eens deze.